Terapia bańkami jest jedną z najstarszych metod stosowanych w medycynie (Papirus Ebersa, 1550 p.n.e, Egipt). Do Polski najprawdopodobniej bańki przywędrowały z Włoch w epoce renesansu. Większości z nas bańki kojarzą się z przeziębieniem, jednak na świecie stosowane są one głównie w leczeniu bólu mięśniowo-szkieletowego. O bańkach robi się głośno, cyklicznie przy okazji olimpiady – ciała sportowców (np. pływaków) często noszą ślady po stawianiu baniek (okrągłe siniaki). Najczęściej stawia się je nad punktami akupunktury, strefami odruchowymi lub obszarami bólu. Zdania na temat skuteczności baniek są podzielone, przez lata były one uważane za przestarzałe i dające efekt placebo jednak w bazie pubmed pojawia się coraz więcej publikacji przekonujących do skuteczności baniek.
Jak działają bańki
Podczas stawiania baniek umieszczane są one na skórze z jednoczesnym wytworzeniem podciśnienia (ssanie), w taki sposób aby wytworzyć siniaki (tzw. suche bańki). Bańki mogą być przesuwane po skórze, wówczas zamiast idealnie okrągłych siniaków powstają charakterystyczne pasy. Podciśnienie wytwarzane jest za pomocą pompki albo poprzez ogrzanie powietrza w szklanej bańce. W tradycyjnej medycynie chińskiej wykonuje się płytkie nakłucia skóry, które powodują upust krwi podczas zabiegu (tzw. mokre bańki) – technika ta nie jest stosowana w Europie.
Mechanizm działania baniek nie został wyjaśniony. Uważa się, że terapia bańkami pobudza cyrkulację krwi przez co poprawia natlenienie i odżywienie miejsc, w których są stawiane. Bańki mogą również zmniejszać napięcie mięśni przez co redukują ból i zwiększają zakres ruchu. Nie ma oficjalnej, standaryzowanej metody służącej do oceny skuteczności terapii bańkami.
Kiedy stosować bańki
Brakuje oficjalnych wskazań do terapii bańkami. Bańki stosowano w celach profilaktycznych lub terapeutycznych. Różni badacze wskazali na potencjalną skuteczność baniek w leczeniu np. bólu:
dolnej części kręgosłupa,
szyi i ramion,
głowy i migreny,
kolan.
Przeciwwskazania i działania niepożądane baniek
Baniek nie stawia się u pacjentów cierpiących na hemofilię lub stosującychleki przeciwkrzepliwe oraz bezpośrednio nad:
w miejscach gdzie skóra jest podrażniona lub uszkodzona,
oczami.
Najczęstszymi powikłaniami po bańkach są oparzenia, zakażenia skóry i blizny.
mgr pielęgniarstwa Agnieszka Staniszewska
Sonda pokarmowa (zgłębnik) to wąski, elastyczny dren wykonany z wytrzymałego tworzywa sztucznego, który wprowadzamy do układu pokarmowego przez nos lub jamę ustną pacjenta. Wyróżniamy dwa rodzaje zgłębników – dożołądkowe i dojelitowe. Sonda pokarmowa przeznaczona jest głównie do leczenia żywieniowego, czyli karmienia pacjentów którzy z różnych przyczyn samodzielnie nie przyjmują wystarczajacej ilości pokarmu. Sondowanie wiąże się z pewnym dyskomfortem. W Pogotowiu Pielęgniarskim przeprowadzamy ten zabieg z zastosowaniem znieczulenia miejscowego (lidokaina), które zmniejsza nieprzyjemne dolegliwości. Żel znieczulający dodatkowo nawilża tkanki i ułatwia posuw wężyka. Podczas zakładania sondy zachowujemy dużą delikatność i spokój oraz dopasowujemy szybkość i technikę wprowadzania zgłębnika do reakcji pacjenta.
Przeznaczenie sondy żołądkowej
Sonda żołądkowa znajduje swoje ujście w żołądku, podczas gdy jej początek umocowany jest na twarzy pacjenta. Ten rodzaj zgłębnika używany jest do celów leczniczych jak również w diagnostyce.
Diagnostyczne cele wprowadzenia zagłębnika mogą obejmować:
pobranie soku żołądkowego – sonda zakończona ssakiem, zasysa wydzielinę żołądka i pozwala na dokładną diagnostykę,
diagnostykę zatruć – w tym przypadku sondowanie występuje zazwyczaj w połączeniu z płukaniem żołądka.
Sonda wykorzystywana jest również w celach leczniczych lub rekonwalescencyjnych. Decyzja o założeniu zagłębnika może zostać podjęta, aby:
odbarczyć żołądek – zmniejszyć obciążenie żołądka do czasu, aż układ pokarmowy nie zacznie funkcjonować prawidłowo,
usunąć treść pokarmową,
zmniejszyć ryzyko wystąpienia nudności, wymiotów lub zachłyśnięcia treścią pokarmową,
wprowadzić zimną wodę w celu zatrzymania krwawienia,
wspomóc rekonwalescencję układu pokarmowego.
Najczęstszym powodem zakładania zagłębnika żołądkowego jest niemożność samodzielnego przyjmowania pokarmów, dlatego sonda pokarmowa wykorzystywana jest u osób:
w ciężkim stanie zdrowia, nieprzytomnych (np. po wypadku),
cierpiących na jadłowstręt spowodowany chemio- lub radioterapią,
po zabiegach z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej,
cierpiących z powodu poparzeń lub urazów twarzoczaszki,
z zaburzeniami połykania,
w stanie paliatywnym.
Zastosowanie sondy pokarmowej pozwala dostarczyć zbilansowane pożywienie, niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Należy pamiętać, że nawet osoby leżące muszą jeść, aby w organizmie mogły zachodzić niezbędne do życia procesy fizjologiczne.
Sonda żołądkowa – jak się przygotować do zabiegu?
Sonda żołądkowa zakładana jest przez osobę wykwalifikowaną – pielęgniarkę lub lekarza.
Do założenia sondy najlepiej być na czczo – zmniejszy to ryzyko wymiotów i nudności. Sondę zakładamy przez nos (rzadziej przez jamę ustną, np. przy urazach czaszkowo – mózgowych) z wykorzystaniem znieczulenia miejscowego, co maksymalizuje komfort pacjenta. Następnie zagłębnik delikatnie popycha się w dół układu pokarmowego.
W zależności od tego, czy zgłębnik zakładany jest w celach diagnostycznych, leczniczych czy rekonwalescencyjnych, pozostaje w ciele pacjenta przez kilka godzin lub nawet kilka tygodni. Sonda pokarmowa zakładana jest na okres od 2 do 6 tygodni (zgodnie z zaleceniem producenta) i nie wymaga wymiany pomiędzy posiłkami.
Jeśli nie sonda żołądkowa to co?
Alternatywę dla odżywiania przez sondę żołądkową stanowią np: sonda dojelitowa, PEG lub żywienie pozajelitowe. Umieszczenie końcówki zgłębnika w jelicie należy potwierdzić za pomocą bania RTG, dlatego ten zabieg wykonuje się tylko w warunkach ambulatoryjnych. PEG (przezskórna endoskopowa gastrostomia) – odżywcza przetoka żołądkowa- jej wykonanie wymaga interwencji chirurgicznej. Żywienie pozajelitowe polega na dożylnym podawaniu substancji odżywczych w formie odpowiednio zbilansowanych kroplówek – tę formę terapii można prowadzić w domu pacjenta.
mgr pielęgniarstwa Agnieszka Staniszewska
Wenflon, wigo to potoczne nazwy jednorazowej kaniuli (elastyczna rurka) przeznaczonej do cewnikowania żył obwodowych. Zabieg przeprowadza się w celu uzyskania krótkotrwałego dostępu żylnego między innymi do wielokrotnego podawania płynów (kroplówek), leków przetaczania krwi lub pobierania krwi.Obecnie uważa się, że kaniula która jest drożna może pozostawać w żyle tak długo jak nie powoduje odczynu zapalnego.
Używanie wenflonów
Przed i po każdym użyciu wenflonu należy go przepłukać niewielką ilością płynu np. soli fizjologicznej (0,9% NaCl). W ten sposób sprawdzamy drożność wkłucia i zapobiegamy zwężaniu jego światła przez skrzepy krwi i precypitujące leki. Płucząc wenflon obserwujemy miejsce wkłucia pod kątem ewentualnych przecieków. Zdarza się, że wenflony założone w zgięciu, przegubie (ręka pracuje) łamią się powodując wyciek z miejsca wkłucia. W praktyce wenflony często ulegają zaczopowaniu przed upływem 3-4 dni i muszą być wymienione na nowe.
Założenie wenflonu
Kaniulację przeprowadzamy w miejscach niezmienionych chorobowo. W miarę możliwości do zabiegu wybieramy duże, poste, widoczne żyły a wenflon umieszczamy tak żeby nie przeszkadzał pacjentowi.
Założenie i utrzymanie wkłucia obwodowego może być utrudnione u pacjentów z kruchymi żyłami (np. w związku z chorobą nowotworową). Żyły mogą być ledwo zauważalne u osób otyłych, obrzękniętych i bardzo małych dzieci. Tatuaże zmniejszają widoczność naczyń krwionośnych. Pacjenci odwodnieni lub we wstrząsie mogą mieć zapadnięte żyły, co również utrudnia kaniulację. Uzyskanie dostępu naczyniowego może stanowić wyzwanie u pacjentów pobudzonych i agresywnych. U osób dorosłych staramy się zakładać wkłucia na żyłach powierzchniowych kończyn górnych, w przypadku niemowląt często wybieramy głowę – bo u nich tam naczynia są bardziej widoczne.
Zobacz film, na którym pokazuję jak założyć wenflon na przykładzie kończyny górnej dorosłego mężczyzny (żyła odpromieniowa).
Starannie wybieram miejsce punkcji. Poszukiwanie odpowiedniego naczynia rozpoczynam na grzbiecie dłoni i w razie problemów kieruję się w stronę zgięcia łokciowego. Dostęp żylny założony na przedramieniu jest trwalszy niż na dłoni. Założenie wkłucia w zgięciu łokciowym jest najprostsze, ale ze względu na największą ruchomość tego miejsca spośród wymienionych trwałość dostępu naczyniowego w dole łokciowym jest najmniejsza.
Zakładam opaskę uciskową. Staza hamuje odpływ krwi z kończyny przez co naczynia stają się bardziej widoczne i łatwiejsze do nakłucia.
Dezynfekuję miejsce wkłucia. Po aplikacji środka do dezynfekcji czekam aż zniszczy on drobnoustroje bytujące na skórze. Jeżeli alkohol odparuje to ukłucie również nie będzie szczypało. Podczas parowania alkoholu z powierzchni skóry miejsce dezynfekcji może się ochładzać, dlatego nie używam więcej środka niż jest to konieczne. Ochłodzenie skóry może powodować dyskomfort podczas punkcji oraz powodować, że żyła na chwilę się „chowa”, szczególnie u pacjentów ze skrajnie niskim BMI.
Wybieramy najmniejszy rozmiar kaniuli, który umożliwi odpowiednią podaż płynów. Im mniejsza kaniula tym większy komfort pacjenta. Większe wenflony umożliwiają szybsze przetaczanie płynów, jednak kroplówki najczęściej podajemy powoli. Uważnie oglądam opakowanie wenflonu, usuwam osłonę igły i chwytam wenflon za korpus. Nigdy nie dotykam cewnika.
Pod ostrym kątem, ostrożnie wprowadzam fragment cewnika do żyły. Gdy w okienku wypływu wstecznego pojawi się krew wyciągam mandryn jednocześnie wprowadzając cewnik do naczynia. Nigdy nie wprowadzam ponowinie do wenflonu częściowo lub całkowicie wysuniętej igły – może to doprowadzić do odcięcia kateteru, który może utknąć w żyle powodując stan zapalny i zator. Zabezpieczam wkłucie za pomocą opatrunku. Co najmniej ⅔ cewnika powinny znajdować się w żyle, zbyt płytkie założenie kateteru może doprowadzić do jego wysunięcia podczas poruszania szczególnie jeżeli cewnikowane naczynie położone jest głęboko.
Po całkowitym wyjęciu igły uciskam żyłę powyżej miejsca wkłucia żeby zapobiec wypływowi krwi. Do zaworu podłączam strzykawkę z solą fizjologiczną żeby sprawdzić czy wkłucie jest drożne (przepłukać wenflon).
Następnie zamykam zawór wenflonu za pomocą korka lub drenu zakończonego kranikiem/ korkiem. Zastosowanie “przedłużki” ograniczona ilość manipulacji bezpośrednio przy wkłuciu i wydłuża żywotność wenflonu oraz zwiększa bezpieczeństwo jego stosowania. Świeżo założony wenflon może posłużyć bezpośrednio do podania kroplówki.
Nigdy nie montuję korka wykręconego z zaworu głównego w zaworze górnym. Korek jest jednorazowy, należy do zutylizować po użyciu. W miarę dostępności wybieram kaniule bez dodatkowego portu górnego, który w praktyce używany jest niezwykle rzadko a może stanowić wrota zakażenia.Z mojej perspektywy port górny służy głównie do szybkiego rozpoznawania rozmiaru wenflonu dzięki kodowaniu kolorystycznemu.
Pielęgnacja miejsca wkłucia
Mi najwygodniej pracuje się z przezroczystymi opatrunkami, które ułatwiają oględziny miejsca wkłucia i zmniejszają ryzyko odczynu alergicznego. W przypadku wenflonów wkłucie zmieniane jest na tyle często, że stosowanie opatrunków ze środkiem antyseptycznym (np. chlorheksydyna) może stanowić dodatkowe zabezpieczenie np. u pacjentów z immunosupresją. Plastrami ze środkiem przeciwbakteryjnym obowiązkowo zabezpieczam wkłucia głębokie do długotrwałego stosowania.
Omyłkowe założenie wkłucia do tętnicy
Jeżeli po wkłuciu igły wydaje Wam się, że krew jest zdecydowanie jaśniejsza niż zwykle i praktycznie wypycha mandryn to najprawdopodobniej jest to tętnica. Jeżeli mimo wszystko podłączycie do niej kroplówkę a krew będzie się cofać do drenu i tętnić to macie absolutną pewność, że trafiliście w tętnicę. W takiej sytuacji należy niezwłocznie usunąć wkłucie i mocno ucisnąć miejsce po igle.
Linia tętnicza może zakłócać przepływ krwi i utrudnić jej dostęp do wybranych tkanek, jeżeli nie ma wystarczającego zaopatrzenia przez inne tętnice. Leki podane do tętnicy zamiast do żyły mogą doprowadzić do traumatycznego uszkodzenia tkanek- dlatego nie wolno podawać leków tą drogą. Iniekcje do krwioobiegu przeprowadzamy wyłącznie za pośrednictwem żył.
Kaniula tętnicza
Linia tętnicza stosowana jest do pomiarów ciśnienia i badań gazometrycznych. Przed założeniem kaniuli tętniczej przeprowadzany jest test Allena, który pozwala określić stan unaczynienia tętniczego. Kaniula dotętnicza wygląda podobnie do zwykłego wenflonu, jednak ze wględu na ciśnienie panujące w tętnicach posiada ona mechanizm zapobiegający cofaniu się krwi (zawór odcinający). W kaniulach tętniczych nie znajdziemy zaworów injekcyjnych, w które z reguły wyposażone są wenflony.
Jakie są rozmiary, kolory wenflonów
Na rynku dostępnych jest ~8 rozmiarów wenflonów. Wielkości oznaczono kolorami (od najmniejszego do największego) – fioletowy, żółty, niebieski, różowy, zielony, biały, szary, pomarańczowy. Fioletowa kaniula używana jest niemal wyłącznie u noworodków. W tabeli przedstawiam najczęściej spotykane rozmiary kaniul dożylnych.
Kolor kaniuli
Rozmiar kaniuli, SWG [G]
Średnica ∅ / długość cewnika [mm]
Pomarańczowy
14
2,00 / 45
Szary
16
1,75 / 45
Biały
17
1,50 / 45
Zielony ’
18
1,30 / 45
Zielony
18
1,30 / 32
Różowy
20
1,00 / 32
Niebieski
22
0,90 / 25
Żółty
24
0,70 / 19
Fioletowy
26
0,60 / 19
8 rozmiarów kaniul wraz z mandrynami. Mandryn wenflonu 20G (różowy) z opcją “safe”, która zabezpiecza ostry czubek igły chroniąc przed zakłuciem po zużyciu.
SWG (ang. Standard Wire Gauge) – standardowa skala wielkości G, stosowana w Polsce. Średnica cewnika zmniejsza się wraz ze wzrostem liczby jednostek G (średnica jest odwrotnie proporcjonalna do liczby jednostek G). Długość cewnika skraca się wraz ze spadkiem jego średnicy.
Niekiedy, pomiędzy producentami kaniul dożylnych występują drobne wahania w parametach danego koloru/ rozmiaru – głównie na poziomie średnicy cewnika. Najczęściej długość cewnika wenflonu znajduje się w zakresie od 19 mm do 45 mm, a średnia w przedziale od 0,6 mm do 2,0 mm – tzw. krótkie kaniule naczyniowe.
Jakie powikłania mogą powodować wenflony?
Najcięższym powikłaniem, z jakim się spotkałam był przypadek pacjenta, u którego doszło do odłączenia kaniuli od gniazda luer lock (fabryczna wada wenflonu, rurka odłamała się i pozostała w świetle naczynia). Fragment kaniuli uległ przemieszczeniu, wywołał masywny stan zapalny i musiała zostać usunięta chirurgicznie (czy wenflon może się złamać?).
Najczęstszym powikłaniem jest krwiak po wyjęciu kaniuli – można zminimalizować ryzyko jego wystąpienia uciskając miejsce po usunięciu wenflonu. W literaturze znajdziecie informacje, że niewłaściwe używanie wenflonu może wywołać zator gazowy, jednak, aby był on groźny dla zdrowia lub życia musiałby mieć dużą objętość. Inne możliwe powikłania to: odczyn alergiczny lub stan zapalny w miejscu wkłucia, zator spowodowany przez zakrzep. Zakarzenia unikamy przestrzegając zasad antyseptyki. Podczas podawania wlewu dożylnego może dojść do wynaczynienia płynu, dlatego należy stale nadzorować ten proces.
Problem z wkłuciem wenflonu – jak znaleźć żyłę i uzyskać dostęp naczyniowy w trudnych przypadkach
Kaniulacja żył u pacjentów przytomnych poza umiejętnościami manualnymi wymaga również kompetencji interpersonalnych. Odpowiednie przygotowanie mentalne pacjenta do zabiegu ma kluczowe znaczenie. Stres pacjenta prowadzi do centralizacji krążenia – wówczas żyły obwodowe są słabiej wypełnione a przez to trudniejsze do zlokalizowania i kaniulacji.
Pacjentowi można zaproponować szklankę wody. Spożyty płyn może zwiększyć objętość łożyska naczyniowego i uwidocznić żyły.
Ciepły okład pobudzi krążenie w kończynie i poprawi widoczność naczyń krwionośnych. Przeciwnie postępujemy gdy chcemy np. zahamować krwawienie – wówczas stosujemy zimny kompres.
Skierowanie kończyny w dół poprawi wypełnienie jej naczyń krwionośnych. W żyłach, inaczej niż w tętnicach panuje niewielkie ciśnienie dlatego krew powraca powoli (gdyby nie zastawki żylne mogłaby się nawet cofać).
Pacjent może pobudzić krążenie kilkukrotnie zaciskając i rozluźniając pięść.
Opaska uciskowa (staza) spowalnia powrót krwii do serca – zwiększa wypełnienie i widoczność żył. Jednocześnie staza nie uciska na tyle mocno aby zablokować dopływ krwi tętniczej pod ciśnieniem. Reasumując krew trafia niejako do pułapki.
Zastosowanie maści z nitrogliceryną na skórępowoduje rozszerzenie naczyń i poprawia ich widoczność.
Detektor żył IR lub USG są dobrymi narzędziami do lokalizacji żył.
Często zadawane pytania
Cofanie krwi do kroplówki
Najczęstszą przyczyną cofania krwi do kroplówki jest grawitacja. Położenie zbiornika z płynem zbyt nisko np. na łóżku pacjenta podczas transportu powoduje że krew może się cofać do kroplówki. Opakowanie z płynem infuzyjnym powinno zawsze znajdować się powyżej miejsca wkłucia. Czasami krew zaczyna cofać się się do drenu kroplówki po tym jak skończy się płyn infuzyjny a regulator przepływu nie został zaciśnięty na drenie. Omyłkowe założenie wkłucia do tętnicy powoduje cofanie krwi do kroplówki.
Jak długo może być wenflon w żyle
Według aktualnych wytycznych nie ma limitu ograniczającego czas przez jaki kaniula dożylna może pozostawać w naczyniu. Wenflon może być w żyle tak długo jak nie powoduje działań niepożądanych, jest drożny i potrzebny. Ocena stanu klinicznego wkłucia powinna być wykonywana przynajmniej raz na 24 godziny.
mgr pielęgniarstwa Agnieszka Staniszewska
Podczas pandemii wzrosła liczba pacjentów korzystających z usług medycznych we własnym domu. Zjawisko zwiększonej popularności domowych usług medycznych może być związane z:
Dostęp do publicznego systemu ochrony zdrowia bywa utrudniony (gwałtowny, duży wzrost obciążenia i tak niewydolnego sektora).
Nadmierna obawa pacjentów o możliwość zakażania się koronawirusem w szpitalu.
Potencjalne niedogodności związane ze zwiększonym reżimem sanitarnym – dystans społeczny, testy na COVID- 19, brak możliwości odwiedzin w szpitalu.
Wydłużenie kolejek związane z reżimem epidemicznym i wzrostem liczby pacjentów.
Wcześniej, z domowych usług pielęgniarskich korzystały głównie osoby mające trudności w samodzielnym poruszaniu się lub ze złymi doświadczeniami z wcześniejszych wizyt w szpitalach, przychodniach (np. nieuprzejmy personel) oraz Ci, którzy cenią sobie wygodę i oszczędność czasu. Aktualnie, coraz częściej prywatnych usług medycznych poszukują pacjenci, którzy wcześniej korzystali jedynie z publicznego sektora ochronny zdrowia. Pandemia zmienia świadomość społeczeństwa na temat wad i zalet „darmowej” i „odpłatnej” opieki zdrowotnej. Coraz szersze grono pacjentów postanawia „prywatnie” skorzystać z domowych usług pielęgniarskich. Przewidujemy, że znaczna część pacjentów nie tylko zostanie z nami po ustąpieniu pandemii, ale przekona do naszej oferty swoich bliskich i przyjaciół.
Zobacz jakie usługi pielęgniarskie możemy Ci zaoferować. Wizytę domową zamów telefonicznie i sam przekonaj się, jakie to proste.
Pomoc pielęgniarska w Trójmieście
Ze względu na bardzo dużą ilość pacjentów nie zawsze możemy „od ręki” pomóc wszystkim. Dlatego podajemy linki do sprawdzonych dostawców usług medycznych z Gdańska, Gdyni i Sopot.
Każdy pacjent jest dla nas ważny. Na Twoją wizytę domową przejdziemy punktualnie, w ustalonym podczas zgłoszenia telefonicznego czasie. Jeżeli chcesz to usługi możesz zamawiać z wyprzedzeniem albo tego samego dnia.
mgr pielęgniarstwa Agnieszka Staniszewska
Kroplówka to zabieg polegający na podaniu płynu bezpośrednio do krwioobiegu (wlew dożylny). Serce rozprowadza zawartość płynu infuzyjnego, który wraz z krwią błyskawicznie dociera do wszystkich organów. Dzięki tym właściwościom, kroplówki działają bardzo szybko i mocno. Pacjenci poddawani terapii dożylnej najczęściej odczuwają natychmiastowe zmiany samopoczucia (w zależności od stanu). Mniej powszechną formą kroplówki jest wlew podskórny – ten rodzaj terapii stosowany niemal wyłącznie w opiece paliatywnej.
Dla kogo jest kroplówka w domu?
W warunkach domowych z kroplówek najczęściej korzystają osoby mające przejściowe trudności w przyjmowaniu wystarczającej ilości płynów drogą pokarmową. Objawy odwodnienia mogą pojawić się np. w wyniku wymiotów lub rozwolnienia, niestrawności, gorączki, przegrzania, obniżenia apetytu w przebiegu różnych chorób. Zdarza się, że kroplówki dla osoby starszej poszukują jej opiekunowie. W przypadku osób w podeszłym wieku warto jest ustalić czy kroplówka ma ułatwić powrót do formy czy może rozpoczął się proces odchodzenia, którego nie da się zatrzymać. W tym drugim przypadku należy zadbać, o jakość życia odchodzącej osoby, odpowiadać na jej potrzeby. Rolą pielęgniarki w takiej sytuacji jest również wyjaśnienie opiekunom, że podawanie kroplówek w tym przypadku nie musi być najlepszym rozwiązaniem. Inne grupy osób zainteresowanych kroplówkami to np. sportowcy szukający kroplówek witaminowych oraz imprezowicze zainteresowani kroplówką na kaca albo odtruciem alkoholowym.
W domu najczęściej nie podje się kroplówek zawierających bardzo silnie działające leki. Wynika to z ograniczonych możliwości monitorowania parametrów życiowych pacjenta oraz niwelowania ewentualnych działań niepożądanych tych leków. W związku z dynamicznym rozwojem medycyny, coraz częściej spotykamy się z pacjentami, którzy otrzymują chemioterapię w formie kroplówki w warunkach domowych.
Możliwość skorzystania z pomocy pielęgniarki w w domu ma wiele zalet, które bardzo uwydatniła pandemia koronawirusa. Pacjenci wybierający otrzymanie kroplówki w domu nie narażają się na szereg niedogodności związanych z wizytą w szpitalu. Osoba udająca się na szpitalny oddział ratunkowy (SOR) nigdy nie wie ile czasu jej „to” zajmie oraz czy uzyska świadczenie, na którym jej zależy. Z reguły na SORach najdłużej na pomoc oczkują pacjenci w najlżejszym stanie (najpierw pomaga się pacjentom w stanie bezpośredniego zagrożenia życia). Brak konieczności podróżowania, czekania w kolejkach, zmniejszone ryzyko zarażenia siebie lub kogoś, brak testów to tylko przykładowe czynniki przemawiające na korzyść wizyty domowej.
Kiedy nie podawać kroplówki w domu
Mankamentem domowych usług medycznych jest brak szerokich możliwości diagnozowania i terapii. W szpitalu dostępne jest bogate zaplecze diagnostyczne i terapeutyczne, począwszy od wielu specjalistów poprzez zaawansowany sprzęt i leki. Dlatego z domowych usług pielęgniarskich mogą korzystać pacjenci, których stan zdrowia nie zagraża życiu i nie wymaga pilnej interwencji medycznej. Osoby w ciężkim stanie powinny kontaktować się z numerem alarmowym 112.
Jaką kroplówkę wybrać?
W wyborze odpowiedniej dla danego pacjenta kroplówki powinien pomóc lekarz albo pielęgniarka. Skład infuzji dożylnej należy indywidualnie dostosować do stanu zdrowia pacjenta.
Kto może podać kroplówkę?
W warunkach domowych, kroplówki najczęściej podają pielęgniarki, rzadziej lekarze. Kliknij i zobacz, jakie kroplówki oferujemy. Zapraszamy też do zapoznania się z oferta innych dostawców usług medycznych – np. kroplówka w domu.
Zobacz jak zakładam kroplówkę
Podłączanie kroplówek to dla mnie chleb powszedni, jestem pielęgniarką, możesz mi zaufać. Obejrzyj film i przekonaj się jak to robię. Zobaczysz, że nie masz się czego bać. Na filmie widać jak błyskawicznie zakładam wenflon – wkłucie trwa tylko chwilę i nie boli. Jeżeli potrzebujesz kroplówki a po obejrzeniu nagrania nadal masz obawy to proszę zadzwoń do mnie, postaram się je rozwiać i chętnie odpowiem na wszystkie Twoje pytania. Pamiętaj, że nie ma głupich pytań a kto pyta, nie błądzi. Kogo inne miałbyś się radzić w kwestiach związanych kroplówkami jak nie pielęgniarkę?
